บ้านอุมดาใต้ตอนที่6

ตอนที่ 6 ตอนความเศร้าในวันเกิด

เช้าวันที่ ห้า ซึ่งวันนี้อากาศหนาวเป็นพิเศษ (ราคาไม่แพงนะ) เนื่องจากเกิดฝนตกและทำให้ไฟดับ อ้าวไฟดับเราแม่ครัวต้องเดินไปทำกับข้าวที่ครัว ทั้งลื่น แถมไฟไม่มี และแล้วก็ไปทำอาหารเหมือนเดิม สมาชิกวันนี้ได้นอนสบายตื่นสายเล็กน้อย อากาศเป็นใจ (ขอบคุณฝนที่ตก) แต่ก็ลงมารับประทานอาหารพร้อมกันตามปกติ หลังกินเสร็จฝนก็หยุดตก ซึ่งบ่งบอกว่า ได้เวลาทำงานแล้ว โดยไม่มีอุปสรรคมาขวางกันเรา วันนี้ได้ทำการหล่อเสา หลังจากที่ทำการขัดประตูหน้าต่างก็ ลงมือทาสีประตูหน้าต่างหรือทาให้เงาจนถึงเที่ยง พอรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ในเวลาช่วงบ่าย อ.สุรศักดิ์ และครูป๋อง ก็ลงไปซื้อกระเบื้องที่แม่สะเรียง เราทุกคนก็ทำงานตามปกติ พี่ฮั้วก็ได้ขึ้นมาดูงานที่เราทำกันและช่วยเทคานอยู่ข้างบน อีกส่วนอยู่ข้างล่าง เพื่อทาลงเงาให้ประตูหน้าต่าง ส่วนผู้หญิงอีกกลุ่มซึ่งมีหน้าที่ฝ่ายการเงิน ต้องทำบัญชีรายจ่ายในแต่ละวันด้วย มาถึงช่วงเย็นของวันนี้ ทำอาหารตามปกติ หลังจากเลิกงานเสร็จผู้ชายก็ไปเล่นบอลกับน้อง ๆ หลังจากนั้นไม่นานครูป๋อง และ อ.สุรศักดิ์ ได้ขึ้นมาพร้อมกับกระเบื้องที่ไม่ครบ ช่วงเวลาไม่กี่ฮึดใจนั้น บรรยากาศในที่นี่ก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนกันกับทุกวัน ซึ่งดู ๆ แล้วพี่ ๆ แต่ละคนไม่ค่อยยิ้มกันเท่าไรเลย ฉันคิดว่าพวกเขาอาจเหนื่อยกัน จากการทำงาน พอถึงเวลารับประทานอาหารเย็น บรรยากาศก็ได้เปลี่ยนแปลงลง แย่ลงกว่าเมื่อกี้อีก มันไม่เหมือนเดิมตอนที่กินอาหารอย่างทุกวันมา ซึ่งทุกวันที่เรากินข้าวนั้นจะมีเสียงหัวเราะออกมา มีการพูดคุยกัน
แต่ในวันนี้นั้นทุกคนเปลี่ยน ไป๊...??ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียวเลยไม่สนใจใครเลย ฉันกินข้าวไม่ลงเพราะปวดหัว เพื่อน ๆ ของฉันก็เหมือนกัน และเราก็กินข้าวเรียบร้อย หลังจากนั้นประธานก็ขึ้นมากล่าวว่า พี่ฮั้ว จะมาประมาณงานในค่ายของเราและพวกเรา จากนั้นพี่ฮั้วก็พูดโดยให้พวกเราช่วยกันเก็บจานอาหารเสร็จแล้วก่อน ที่จะมาฟังเราพูด หลังจากนั้นพี่ฮั้วก็ออกมาพูดโดย สีหน้าของพี่นั้นเคร่งเครียดมาก ซึ่งมันทำให้ฉันและเพื่อน ๆ รู้สึกได้ว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ พี่ฮั้วเริ่มพูดโดยบอกว่าวันนี้จากการที่ พี่ขึ้นไปดูที่เขาทำงานมา พี่เห็นแล้วไม่อยากเห็นน้อง ๆ ตกเหว และพี่เขายังบอกต่ออีกว่า ค่ายนี้เป็นค่ายแรกจากที่ประเมินมาเป็นค่ายที่แย่ในเรื่องระเบียบวินัยในค่าย วันนี้ฉันรู้สึกว่าที่เขาพูดมันแรงไป ถึงทำให้ อ.สุรศักดิ์ หน้าเสีย และพี่ฮั้วพูดจบ ประธานถามว่า อาจารย์มีอะไรจาพูดไหม แต่สิ่งที่กลับมาคือความเงียบ และประธานจึงพูดต่ออีกว่า ฝ่ายสวัสดิ์การไม่เคยขึ้นไปดูเรื่องน้ำเลย เมื่อฉันได้ยินถึงกลับอึ้ง เพราะบ้างครั้งเราก็ไม่ได้ขึ้นไปถามจริง ๆ ฉันรู้สึกแย่มาก และร้องไห้ส่วนโน้ตและลูกอ๊อด ก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน จากนั้นพี่ชัยก็พูดอีกเหมือนกันต้องการย้ำและประจานในความคิดของฉัน และหลังจากนั้นอาจารย์สุรศักดิ์ก็ได้เรียกหัวหน้าฝ่ายบัญชี สวัสดิ์การและพยาบาลขึ้นไปคุยบนห้อง ในตอนนั้นฉันรู้สงสารอาจารย์มาก ๆ ยิ่งมีพวกพี่ ๆ ปี 4 บางคนพูดว่าค่ายนี้อาจจะไม่มีต่อไปก็ได้ ฉันก็ยิ่งร้องไห้ และพี่ ๆ ปี 4 ก็เรียกผู้หญิงปี 3 ทั้งหมดโดยมีฉัน(อาร์)โน้ต ลูกอ๊อด จิ๊บ และนุ่น ให้ขึ้นไปประชุมหมดทุกคน
เมื่อเข้าไปในห้องอาจารย์สุรศักดิ์ ซึ่งพร้อมกับพูดเพียงสั้น ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เราทั้ง 5คน ถึงกับอึ้งและคิดว่าเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ ที่อาจารย์ลงไปล่างข้างไม่อยู่ทำให้ค่ายแย่ตามที่พี่ฮั้วประเมิน และอาจารย์ก็นั่งเงียบไม่พูดอะไร จากนั้นพี่ฮั้วก็เข้ามามานั่งร่วมด้วยและพี่แอมก็พูดขึ้นว่าพวกเรากำลังทำอะไรกันอยู่ พี่ ๆ เขาเหนื่อย แต่เรากลับสบายถ้าไม่พร้อมที่จะทำงาน ถ้าเป็นพี่ พี่เก็บกระเป๋ากลับบ้านแล้ว ฉันและเพื่อน ๆ ก็ ยิ่งรู้สึก แย่มาก ๆ และร้องไห้อีกครั้ง จากนั้นพี่อัง ก็พูดขึ้นอีกว่า อย่างเรื่องทำกับข้าวมันไม่ใช่หน้าที่ของพี่ ๆ ที่จะมาปลุกน้อง ๆ ทุกครั้ง และทุกเช้าให้ลุกไปทำกับข้าวพี่มีงานของพี่ที่ต้องทำและน้อง ๆ ไม่มีความรับผิดชอบ แถมกลับเข้าไปนอนอีก และ เก็ตก็พูดขึ้นอีกว่า เราทั้ง 5 คน สบายมากขึ้นรถมาก็นั่งหน้าไม่ได้รับรู้ถึงความเดียดร้อน ความลำบากของคนอื่น เอาแต่สบาย เราทั้งหมด 5 คน เครียดมากและอายจากสิ่งที่เขาพูดออกมา จากนั้นพี่แอมก็พูดทิ้งท้ายว่า ให้น้อง ๆ เขาคิดกันเองก็แล้วกันว่าควรจะทำอย่างไร ต่อ จากนั้นอาจารย์ พี่ฮั้ว และพี่ ๆ คนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แต่ความเงียบฉันและเพื่อน ถึงกลับปล่อยโฮ ร้องไห้ทันที รู้สึกว่าคำพูดมันตรงจุดทุกอย่าง
ในสิ่งที่เขาพูดออกมาทั้งหมด และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นมาพร้อมกับสายน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด ซึ่งคือการเซอร์ไฟล์ วันเกิดของ ลูกอ๊อด พี่ ๆทุกคนร้องเพลงวันเกิดให้ลูกอ๊อดและในเวลาเดียวกันเราทั้งหมดไม่ได้ยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือดีใจเลยแม้แต่น้อย เพราะคิดว่าเราเป็นทุกอย่างในความบกพร่องที่พี่เขาพุดมาฉันและเพื่อนยิ่งร้องไห้ใหญ่เลย อาจารย์บอกว่าขอโทษ เพราะพี่ ๆ เขาให้เล่นละครด้วยเป็นการอำเล่นและพี่ฮั้วก็บอกว่าทั้งหมดที่พูดคือการเล่นละคร เพื่อที่จะเซอร์ไฟล์ วันเกิดลูกอ๊อด แต่ถ้าอำคนเดียว เดี๋ยวจะไม่สนุกก็เลยเล่นอำและแกล้งทั้งกลุ่มเลย สุดท้ายพี่ ๆ ก็ต้องมานั่ง ปอบใจที่ทำให้น้อง ๆ ร้องไห้ ลูกอ๊อดถึงกลับมาสบายขึ้นมาเลย จากนั้นเมื่อได้กินเค้กแล้ว เราก็ต่าง แยกย้ายกันไปอาบน้ำและเข้านอน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ พวกเราจะไม่มีวันลืมเลย (จำไว้ทำให้พวกเราร้องไห้ แก้แค้น ฆ่ามัน 5555+) และถ้ามีใครมาพูดถึงเรื่องนี้ล่ะก็ ต้องเป็นอันเล่านาน แน่ ๆ จะว่าไปมันก็ประทับใจนะ เพราะว่าไม่เคยโดนใครอำแรง ๆ และทำได้เนียนขนาดนี้เลย (โอ้โห้ นักแสดงตัวจริงต้องชิดซ้ายชิดขวา ตายเป็นไก่ตาแตก ) ฮือ ๆๆๆ

…………จบ.........